Model: RAF 22034
Lata produkcji: 1976 - 1997
Silnik: R4; 2445 ccm; 95 KM

Seria: Kultowe Auta PRL-u nr 63. / DeAgostini

RAF-2203 Łatwija to rodzina samochodów użytkowych produkowanych w latach 1976-1991 w ZSRR, a następnie do 1997 roku na Łotwie, przez łotewskie zakłady RAF. Podstawową wersją nadwozia był mikrobus do przewozu osób; budowano także sanitarki i inne wersje specjalistyczne (noszące odrębne oznaczenia), a pod koniec produkcji także nieliczne furgony i lekkie ciężarówki.

Podstawową wersją nadwoziową był mikrobus 2203, przewożący 11 pasażerów na trzech rzędach indywidualnych foteli i jednym miejscu z przodu obok kierowcy. Nadwozie było samonośne, miało dwoje drzwi dla kierowcy i pasażera z przodu, duże prostokątne drzwi do przedziału pasażerskiego po prawej stronie, otwierane do przodu, oraz drzwi z tyłu do przedziału bagażowego. Klapa tylna była unoszona (w wersji 2203 i pochodnych na wałkach skrętnych, w zmodernizowanej wersji 22038 na zewnętrznych zawiasach i siłownikach). Silnik, umieszczony pomiędzy kierowcą a pasażerem, był przykryty osłoną – dostęp do niego był tylko z wnętrza samochodu. Krótka otwierana maska umożliwiała dostęp m.in. do zbiorników płynów eksploatacyjnych. System hamulcowy był dwuobwodowy.

Samochód wykorzystywał szereg podzespołów osobowej Wołgi GAZ-24, jak silnik benzynowy o pojemności 2,45 l i mocy 95 KM (w zmodyfikowanej wersji ZMZ-2203), skrzynia biegów, mechanizm kierowniczy, tablica przyrządów (stosowana od 1977 roku do końca lat 80.). Część podzespołów była unifikowana z innymi modelami, np. tylne resory pochodziły od GAZ-13 Czajki^, a tylne światła z indywidualnymi kloszami były zaadaptowane przez późniejsze radzieckie autobusy. Narożne kierunkowskazy i osobne światła pozycyjne z przodu, pod reflektorami, także pochodziły z Wołgi – od 1980 roku zastąpiono je przez małe kierunkowskazy, a światła pozycyjne zintegrowano z reflektorami.