Model: PZInż wz. 34
Lata produkcji: 1936 - 1939
Silnik: SV; R6; 2952 ccm.

Wydanie: Samochody Wojskowe 2 Wojny Światowej / DeAgostini

W drugiej połowie lat 20. XX wieku we Francji, w zakładach Citroëna powstało wiele samochodów półgąsienicowych. Wykorzystywano w nich wózek gąsienicowy konstrukcji inż. Adolphe’a Kégresse’a, montowany zamiast tylnych kół pojazdu. Układ gąsienicowy był napędzany tradycyjnie przez most typu samochodowego. Pojazd z takim napędem zachowywał sposób kierowania stosowany w tradycyjnych samochodach, lecz jego własności terenowe ulegały poprawie.

Pojazdy tego typu pojawiły się w Wojsku Polskim już w 1920 roku, kiedy to na bolszewikach zdobyto dwa samochody Austin-Putiłow z wózkami Kegresse. Potem we Francji zakupiono podwozia samochodu Citroën 10CV z wózkami P4T. Niewielką część tych podwozi wykorzystano do budowy ciężarówek, zaś pozostałe 90 sztuk posłużyły do budowy samochodów pancernych wz. 28. W kolejnych latach Polska zakupiła jeszcze kilka nowszych modeli francuskich pojazdów półgąsienicowych, m.in. samochody dowódcze P19 oraz ciągniki artyleryjskie P14.

W chwili gdy w Polsce rozpoczęła się licencyjna produkcja ciężarówek Fiat 621 pojawił się pomysł stworzenia na ich bazie pojazdu z napędem półgąsienicowym. Projekt takiego wozu powstał w roku 1934 w Biurze Badań Technicznych Broni Pancernych oraz Biurze Studiów PZInż. Otrzymał on oznaczenie samochód półgąsienicowy wz. 34. Prototypy zbudowano w 1935 roku, zaś w roku następnym poddano je testom podczas rajdu motorowego przeprowadzonego na Kresach. Podczas tego rajdu prototypy poradziły sobie całkiem dobrze, wobec czego samochód wz. 34 zatwierdzono do produkcji seryjnej.

Produkcja seryjna samochodów wz. 34 odbywała się w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie, w latach 1936–1939. Podczas tego okresu powstało ok. 400 wozów różnych wersji, w tym 80 ciągników C4P.